Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2010

"Ο δεσμός που ενώνει"



Ταξίδευα παλιότερα συχνά.Αναζητούσα ήχους,εικόνες,πρόσωπα,καταστάσεις,διαφορετική ζωή.
Πολλοί άνθρωποι με εντυπωσίασαν,αλλοι με παραξένεψαν,άλλοι με άφησαν αδιάφορο. Γνώρισα άνδρες που αναζητούσαν την οπτική πορνογραφία τους και γυναίκες που επεδίωκαν να τονώσουν την αυτοαξία τους προσέχοντας την εμφάνισή τους διαφημίζοντας τα προτερήματά τους όσο καλύτερα μπορούσαν.
Ερωτευμένες γυναίκες που όταν κοίταζαν τον αγαπημένο τους έβλεπαν το μελλοντικό σύντροφο και κουβαλητή ενώ οι ανδρες βουτούσαν κατευθείαν στη κατώτερη οδό.Οι άνδρες έψαχναν για αντικείμενα του σεξ και οι γυναίκες για την ευτυχία τους.

Είδα μακρόχρονη οικειότητα που αποδυνάμωνε τον πόθο συνήθως μόλις ο σύντροφος γινόταν "σίγουρος". Είδα εντάσεις στην αρένα του πάθους που το παιγνίδι το δημιουργούσε η φύση λόγω διαφορετικών τάσεων για κάθε μόριο αγάπης. Είδα αταίριαστα δίκτυα να τροφοδοτούν το καθένα τις δικές του ανάγκες και την αγάπη να παραπαίει.

Δεν θα ξεχάσω όμως ποτέ την εικόνα των δύο γυναικών αδελφών σε προχωρημένη ηλικία και οι δυό τους να ζούν μαζί. Οχι δεν είχαν αίσθηση μοναξιάς, δεν τσακώνονταν ποτέ, δεν είχαν έλλειψη στενών φιλικών επαφών,είχαν μια έμφυτη τάση για παροχή φροντίδας η μία προς την άλλη.Κοινωνική απόρριψη δεν υπήρχε. Αντίθετα ήταν αποδεκτές από όλη την μικρή κοινότητα. Δεν άφηναν κακές αναμνήσεις να εισβάλλουν απρόσκλητα στο μυαλό τους επειδή μόνο και μόνο η θύμησή τους θα πυροδοτούσε αρνητικές βιολογικές αλλαγές μέσα τους.Ο ομοιοπολικός μή πολωμένος δεσμός τους ήταν το κύριο ενδιαφέρον μου.Δεν είναι δυνατό να αναπτυχθεί ανάμεσα σε αδέλφια άνδρες που τις ποιό πολλές φορές όταν έρχονται στη δημοσιότητα ο λόγος θα είναι οι κληρονομικές διαφορές.

Αρκετό χρόνο αργότερα έμαθα.Πέθανε πρώτα η μικρή στα 91 χρόνια της.Η μεγάλη αδελφή δεν το ανακοίνωσε σε κανέναν. Έκλαψε την μικρή αλελφή της μέχρι θανάτου έως ότου έφυγε και εκείνη στα 93χρόνια της.