Με κοίταζες στα μάτια ζητώντας ελπίδα,δίπλα στα σπασμένα θρανία,τις κομματιασμένες καρέκλες ,το διαρρηγμένο κυλικείο της κατάληψης ‘των άλλων’.
Τα τεράστια μάτια σου σαν να ήθελαν να διαβάσουν άπληστα τον κόσμο γύρω σου.
Τα χέρια σου να σκίζουν τον αέρα μ’ αυτήν την απίθανη αίσθηση του σχήματος και της αρμονίας προς τον χώρο.
Έχεις την ιδιότητα περισσότερο από κάθε τι άλλο να ζητάς κινητήρια οράματα,άφθαρτες λέξεις.
Γιατί ,πώς,ποιός,πότε!
Γεννήθηκες από φτωχούς γονείς,που δούλευαν και οι δυό τους για να μεγαλώσουν εσένα και τη μικρότερη αδελφή σου,εργάτες άρχοντες της αξιοπρέπειάς τους.
Ονειρευόσουν να δεις τη νέα γενιά να κατακτά τον κόσμο.
Πάλευες μόνη σου με τα μαθήματά σου για την γνώση ,για τις αξίες, αντιλαμβανόμενη απόλυτα, ότι είναι το μόνο πράγμα που σου ανήκει.
Όταν έφτασε η ώρα που οι άλλοι άρχιζαν τα φροντιστήρια για να πάνε από τη B Λυκείου στην Γ Πέρυσι το καλοκαίρι κατάλαβες ότι για σένα η ώρα αυτή δεν έφτασε
Ήξερες πώς αν έφευγαν τα 400-500 ευρώ θα έλειπαν πράγματα από το σπίτι.
Πατέρα, είπες,θα προσπαθήσω μόνη μου,με τους δασκάλους μου στο σχολειό και θα τα καταφέρω!
Τόλεγες και το πίστευες!
Θα τα καταφέρω πατέρα!
Δεν είναι δυνατόν να μου στερήσετε τ’ όνειρο σε άκουσα να φωνάζεις στη συνεύλευσή σας.Εγώ δεν πάω φροντιστήριο.
Σ’ έβλεπα λιτή σαν αρχαίο επίγραμμα. Σεπτή σαν βυζαντινό ξωκλήσι.
Είσαι μειοψηφία,Μαρία .Αποτελείς εξαίρεση Μαρία.Πρέπει να επιβιώσουν όλοι.
Ο άνεργος είναι στοιχείο επαναστατικό νοιώσε το.
Ονειρεύεσαι τους ανθρώπους που θα δούλευαν μαζί σου ,συνεργάτες φίλους, συντρόφους, κοινωνούς στις χαρές και τις λύπες σου,τις αγωνίες και τα ξενύχτια σου.
Η ιστορία της κοινωνικής σου τάξης έχει γραφεί με αίμα.
Τώρα νάσε ,κοιτάς τους βαμμένους με κόκκινα και μαύρα χρώματα τοίχους του μέχρι χθές πεντακάθαρου σχολειού σου και αναζητάς τους τιμητές των ονείρων στα δεκάξι σου.
Εγώ στα πενήντα βλέπω τα μεγάλα μνημεία των ηρώων της επανάστασης.
Πολιτισμός λες είναι το αντίθετο της βαρβαρότητας.
Προσπαθούν να σε πείσουν ,το κόμμα ,τα κόμματα, τα συντoνιστικά, τα ιδιωτικά και ολοι, ζητούν τα κομμάτια σου και αύριο την ψήφο σου.
Αγωνίζομαι για σένα Μαρία.
Εσύ …κοιτάς τον κόσμο δίπλα σου, τους συμμαθητές σου , που επιμένουν να σε βοηθήσουν, τους γονείς των, που δείχνουν λύπηση σε σένα, τα δικά τους παιδιά πάνε φροντιστήριο.
Κοιτάς εμένα ζητώντας ελπίδα , πολιτισμός σου λέω είναι αξιοπρέπεια, παιδεία, σεβασμός, ανθρώπινες σχέσεις.
Η παιδαγωγική μας παρέμβαση Μαρία, αδυνατεί να εξουδετερώσει τις κοινωνικοπολιτικές παρεμβάσεις στην επανάσταση των ΄΄αλυσίδων’’ και των ‘’λουκέτων΄’.
Πολλά τα συμφέροντα καλή μου.
Μιλάς μαζί μου και έχεις ‘τράκ’ , είναι ένα μικρό δείγμα του μεγαλείου σου.
Μια γνησιότητα που ακόμα και στη σκουριασμένη διοίκηση του τόπου μας καταφέρνει να δώσει μια δροσερή αναστάτωση.
Η υπουργός δεν αναμιγνύεται στις καταλήψεις, άκουσες το πρωί.
Το ξέρω καλά Μαρία μένεις άγρυπνη γιατί εσένα δε θα σε κοιμήσουν ποτέ.
Μαρία ,μη πάψεις να ελπίζεις. Μου δίνεις ζωή ,Μαρία.
Τα τεράστια μάτια σου σαν να ήθελαν να διαβάσουν άπληστα τον κόσμο γύρω σου.
Τα χέρια σου να σκίζουν τον αέρα μ’ αυτήν την απίθανη αίσθηση του σχήματος και της αρμονίας προς τον χώρο.
Έχεις την ιδιότητα περισσότερο από κάθε τι άλλο να ζητάς κινητήρια οράματα,άφθαρτες λέξεις.
Γιατί ,πώς,ποιός,πότε!
Γεννήθηκες από φτωχούς γονείς,που δούλευαν και οι δυό τους για να μεγαλώσουν εσένα και τη μικρότερη αδελφή σου,εργάτες άρχοντες της αξιοπρέπειάς τους.
Ονειρευόσουν να δεις τη νέα γενιά να κατακτά τον κόσμο.
Πάλευες μόνη σου με τα μαθήματά σου για την γνώση ,για τις αξίες, αντιλαμβανόμενη απόλυτα, ότι είναι το μόνο πράγμα που σου ανήκει.
Όταν έφτασε η ώρα που οι άλλοι άρχιζαν τα φροντιστήρια για να πάνε από τη B Λυκείου στην Γ Πέρυσι το καλοκαίρι κατάλαβες ότι για σένα η ώρα αυτή δεν έφτασε
Ήξερες πώς αν έφευγαν τα 400-500 ευρώ θα έλειπαν πράγματα από το σπίτι.
Πατέρα, είπες,θα προσπαθήσω μόνη μου,με τους δασκάλους μου στο σχολειό και θα τα καταφέρω!
Τόλεγες και το πίστευες!
Θα τα καταφέρω πατέρα!
Δεν είναι δυνατόν να μου στερήσετε τ’ όνειρο σε άκουσα να φωνάζεις στη συνεύλευσή σας.Εγώ δεν πάω φροντιστήριο.
Σ’ έβλεπα λιτή σαν αρχαίο επίγραμμα. Σεπτή σαν βυζαντινό ξωκλήσι.
Είσαι μειοψηφία,Μαρία .Αποτελείς εξαίρεση Μαρία.Πρέπει να επιβιώσουν όλοι.
Ο άνεργος είναι στοιχείο επαναστατικό νοιώσε το.
Ονειρεύεσαι τους ανθρώπους που θα δούλευαν μαζί σου ,συνεργάτες φίλους, συντρόφους, κοινωνούς στις χαρές και τις λύπες σου,τις αγωνίες και τα ξενύχτια σου.
Η ιστορία της κοινωνικής σου τάξης έχει γραφεί με αίμα.
Τώρα νάσε ,κοιτάς τους βαμμένους με κόκκινα και μαύρα χρώματα τοίχους του μέχρι χθές πεντακάθαρου σχολειού σου και αναζητάς τους τιμητές των ονείρων στα δεκάξι σου.
Εγώ στα πενήντα βλέπω τα μεγάλα μνημεία των ηρώων της επανάστασης.
Πολιτισμός λες είναι το αντίθετο της βαρβαρότητας.
Προσπαθούν να σε πείσουν ,το κόμμα ,τα κόμματα, τα συντoνιστικά, τα ιδιωτικά και ολοι, ζητούν τα κομμάτια σου και αύριο την ψήφο σου.
Αγωνίζομαι για σένα Μαρία.
Εσύ …κοιτάς τον κόσμο δίπλα σου, τους συμμαθητές σου , που επιμένουν να σε βοηθήσουν, τους γονείς των, που δείχνουν λύπηση σε σένα, τα δικά τους παιδιά πάνε φροντιστήριο.
Κοιτάς εμένα ζητώντας ελπίδα , πολιτισμός σου λέω είναι αξιοπρέπεια, παιδεία, σεβασμός, ανθρώπινες σχέσεις.
Η παιδαγωγική μας παρέμβαση Μαρία, αδυνατεί να εξουδετερώσει τις κοινωνικοπολιτικές παρεμβάσεις στην επανάσταση των ΄΄αλυσίδων’’ και των ‘’λουκέτων΄’.
Πολλά τα συμφέροντα καλή μου.
Μιλάς μαζί μου και έχεις ‘τράκ’ , είναι ένα μικρό δείγμα του μεγαλείου σου.
Μια γνησιότητα που ακόμα και στη σκουριασμένη διοίκηση του τόπου μας καταφέρνει να δώσει μια δροσερή αναστάτωση.
Η υπουργός δεν αναμιγνύεται στις καταλήψεις, άκουσες το πρωί.
Το ξέρω καλά Μαρία μένεις άγρυπνη γιατί εσένα δε θα σε κοιμήσουν ποτέ.
Μαρία ,μη πάψεις να ελπίζεις. Μου δίνεις ζωή ,Μαρία.
