Ατύχημα ικανό να με κάνει να ζήσω από κοντά το Εθνικό Σύστημα Υγείας , αν και δεν ήταν η πρώτη φορά που θα μου έδειχνε τις φοβερές εικόνες του .
Ένα κάταγμα στην σπονδυλική στήλη. Αν το σπάσιμο του σπονδύλου επηρεάσει το νωτιαίο μυελό μπορεί να προκαλέσει σοβαρές αναπηρίες.
Όταν έχεις σπάσει λοιπόν την σπονδυλική στήλη και όλοι οι ειδικοί σου λένε ότι είσαι πολύ τυχερός αφού δεν έχεις άλλες βλάβες ψάχνεις και συ να βρεις την τύχη σου. Η τύχη μου λοιπόν βρίσκεται σ αυτά που μου άφησε και όχι σ αυτά που μου πήρε.
Μου άφησε τα χέρια, μου άφησε τα πόδια, αλλά κυρίως μου άφησε το νου, για να μπορώ τώρα να σας καταθέτω αυτές τις σκέψεις μου από το κρεβάτι στο οποίο θα μείνω για ένα μήνα τουλάχιστον.
Μόνο όσοι έχουν περάσει στιγμές ανημπόριας μπορούν να κατανοήσουν τις ταπεινώσεις αυτών των ημερών. Τώρα ζω εντονότερα την φοβερή αίσθηση του συνυπάρχω με ανθρώπους που αγαπώ και εκτιμώ.
Δεν έχει πολύ σημασία να καταθέσω μπροστά σας εικόνες φρίκης και εγκατάλειψης του άρρωστου στα νοσοκομεία μας, όμως αυτήν θέλω να την μοιραστώ μαζί σας.
Στο κρεβάτι του Νοσοκομείου λοιπόν την τρίτη μέρα νοσηλείας μου ανοίγει η πόρτα και μπουκάρει ένας τύπος που αράζει στη καρέκλα που βρήκε μπροστά του. Χωρίς ιατρική μπλούζα , χωρίς καλημέρα, και όπως συνηθίζεται με τον νέο ειδικευόμενο πίσω του.
Το μόνο που κατάφερα να απαντήσω στην ερώτησή του.
-Ο τρίτος που πονά;
-Πουθενά.
Δεν είχα άλλο τρόπο να προσβάλλω τον αλμπάνη διευθυντή που είχα απέναντί μου αφού είχε ήδη προσβάλλει τους άλλους ¨συγκρατούμενους¨ του κελιού μου.
Το βράδυ της ίδιας μέρας τρελές εικόνες από τα κανάλια για τα εκατομμύρια ευρώ του Ελληνικού λαού στους κουβάδες των χειρουργείων.
Την επόμενη μέρα αναχώρησα προφανώς όπως μπήκα, δηλαδή με φορείο.
Άτιμη φάρα σκέφτομαι . Τώρα όμως το πράγμα έχει παραγίνει. Ακούς απίστευτα πράγματα, απίστευτης βαναυσότητας ιστορίες. Αμύθητα πλούτη μαζεμένα από τους πιο αετονύχηδες. Όλα αυτά δεν αντιπροσωπεύουν τα αγαθά του κόσμου, στο διάολο να πάνε , αλλά αγωνίες, άγχη θανατερά, ασταμάτητους διαλογισμούς συνανθρώπων μας.
Το μυαλό μου ταξίδευε στην Αμαλία Καλυβίνου. ΄Ο άνθρωπος που έζησε 30 χρόνια (1977-2007) και τα 17 από αυτά να σέρνεται στα νοσοκομεία, στις κλινικές, στα διαγνωστικά κέντρα, στις κλινικές πόνου κ.λ.π.www.fakellaki.blogspot.com.
Οι γιατροί είναι ανεύθυνοι, ανίκανοι και άρπαγες στη συντριπτική τους πλειοψηφία. Η μόνη τους έννοια είναι η "κονόμα". Οι φαρμακευτικές κάνουν κουμάντο, η δικαιοσύνη τους αφήνει ατιμώρητους και ανθρώπινες ευτυχίες εξακολουθούν να χάνονται άδικα.
Το τελευταίο βράδυ μου στο περιφερειακό νοσοκομείο κοιμήθηκα λίγο αρκετό όμως για να δω έναν άνθρωπο με ένα πόδι και με την πατερίτσα σηκωμένη να κοπανά στο κεφάλι αυτόν που δεν είχα την δύναμη να κοπανήσω εγώ.
Αυτός ο άνθρωπος ήταν η Αμαλία Καλυβίνου.
Αμαλία, τρία χρόνια μετά την έξοδό σου φωνάζω από αυτή τη γωνιά του πλανήτη : Οι αλμπάνηδες εξακολουθούν να είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση, και εσύ από εκεί πάνω κοπάνα τους έστω και στον ύπνο μου.
Η φωτογραφία από τη μία και μοναδική του blog της Αμαλίας.
