Η επίσκεψη πραγματοποιήθηκε ξαφνικά και εντελώς απρόοπτα. Δεν είχα ιδέα για το τι με περίμενε. Η πύλη ανοίγει. Εικόνα. Τα πάντα τακτοποιημένα με μια ευπρέπεια που ταιριάζει σε πολιτισμένους τόπους. Εδώ μέσα συναντάς ένα άλλο λαό με δική του πατρίδα. Δεν έχει λαμόγια, δεν έχει νταβατζήδες, δεν έχει λιγδιάρηδες. Έχει απ τους άλλους.
Θα μείνω σε έναν.
Περπατά με τα άρβυλα ,στολή παραλλαγής , και κείνο το χακί καπέλο ,ευτυχώς χωρίς εθνόσημο να μη προσβάλλει το έθνος.
Τι έκανε;
Να πήρε τη καραμπίνα του πατέρα του και πυροβολούσε τα βενζινάδικα που είχαν ακριβή βενζίνη. Όχι όχι ανθρώπους. Την πινακίδα με τις τιμές , αυτή που βλέπουν οι πολίτες και ανοιγοκλείνουν τα μάτια.
Αυτό μόνο έκανε;
Γιατί αν είναι έτσι και εγώ λίγο θέλω ακόμη.
Όχι έκανε και κάτι άλλο . Τηλεφωνούσε κάθε μέρα στο πεντάγωνο και έβριζε τους πάντες ως ανίκανους που δεν μπορούν να προστατεύσουν όχι το αιγαίο αλλά ούτε την Εύβοια.
Είναι λόγοι αυτοί να είναι εδώ μέσα;
Να έκανε και κάτι άλλο. Πήγαινε κάθε απόγευμα έξω από το σπίτι του Άκη και το πετροβολούσε, μόνος του μες στον ήλιο. Κάθε απόγευμα τις τελευταίες δέκα μέρες. Όλο το πρωί μάζευε πέτρες και το απόγευμα εκεί σταθερός. Παράλληλα φώναζε κλέφτη, λαμόγιο κλπ. Έ δεν ήταν και η καλύτερη εικόνα για τους τουρίστες της Διον. Αρεοπαγίτου. Είναι ο τελευταίος που μπήκε αλλά όπως βλέπεις η πόρτα ανοικτή είναι ακόμη.
Σε γνώρισα αδελφέ σε συνθήκες εγκλεισμού. Εγκλεισμού του μυαλού και της ψυχής σου. Το ξέρω με ένα ποτήρι θα συνωστίζεσαι γύρω από ένα τραπέζι τρείς φορές για να πάρεις τα χάπια.
Τα βράδια πού και πού το φεγγάρι θα μπαινοβγαίνει στο θάλαμό σου να σε παρηγορεί με τη σιωπή του ενώ εσύ δεμένος από το πόδι στο κρεβάτι θα ξέρεις πως η ελευθερία δεν στριμώχνεται στα κάγκελα.
Απ έξω η χώρα έρημος και το κάθε λαμόγιο θα συνεχίζει να μπουρδελεύει σαν ναυτικός πάνω μου σα να θέλει να αγιάσει της πόρνης τα σκέλια . Και το βραδάκι να περιπλανιέται στα κανάλια για να συγχωρέσει και να συγχωρεθεί ,κοινωνώντας το αίμα μου.
